ДАЛЕЛИ ҲАШТУМ ВА НУҲУМИ ИМКОНИ НУБУВВАТ ДАР УММАТИ МУҲАММАД (САЛЛАЛЛОҲУ АЛАЙҲИ ВАСАЛЛАМ)
ДАЛЕЛИ ҲАШТУМ
Худои таоло мефармояд:
وَأَنَّهُمْ ظَنُّوا كَمَا ظَنَنتُمْ أَن لَّن يَبْعَثَ اللَّهُ أَحَدًا۔ سورۃ الجن:8
Баъзе ҷинҳо вақте ваъзи ҳазрати Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва салламро гӯш карда назди қавми худ баргаштанд, дар он ҷо рафта гуфтанд, ки эй ҷинҳо, мисли шумо инсонҳо низ ҳамин фикр доштанд, ки “акнун Худо ҳеҷ касро набӣ карда намефистад”. Аммо як набии дигар омадааст ва он кас ҳазрати Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва саллам ҳастанд.
Яъне вақте ҳазрати Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва саллам даъвои нубувват карданд, пеш аз Он ҳазрат саллаллоҳу алайҳи ва саллам умматҳои пайғамбарони пешина ҳамин ақида доштанд, ки дари нубувват маҳкам шудааст. Аз рӯйи ояти сураи Саҷда مَا يُقَالُ لَكَ إِلَّا مَا قَدْ قِيلَ لِلرُّسُلِ مِنْ قَبْلِكَ۔ лозим буд, ки дар бораи ҳазрати Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва саллам низ ҳамин гап гуфта мешуд. Чунончи дар бораи яҳудиҳо навишта шудааст:
اِجْمَاعَ الْیَھُوْدُ عَلٰی اَنْ لَّا نَبِیَّ بَعْدَ مُوْسٰی۔ مسلَّم الثبوت۔ صحیفہ 170
Яъне “иҷмои яҳудиҳо ҳамин аст, ки баъд аз ҳазрати Мӯсо (а) ҳеҷ пайғамбар нахоҳад омад”.
Ҳазрати Имоми Розӣ раҳимаҳуллоҳ навиштанд, ки
اِنَّ الْیَھُوْدَ وَالنَّصَارٰی کَانُوْا یَقُوْلُوْنَ حُصِّلَ فِی التَّوْرَاۃِ وَالْاِنْجِیْلِ اَنَّ ھَاتَیْنَ الشَّرِیْعَتَیْنِ لَا یَتَطَرَّقُ اِلَیْھِمَا النَّسْخُ وَالتَّغْیِیْرُ وَ اَنَّھُمَا لَا یَجِیْئُ بَعْدَھُمَا نَبِیٌّ۔ تفسیر کبیر، جلد 4، ص 32، طبع مصری۔ زیر آیت ومن اظلم ممن افتری علی اللہ کذبا۔
“Яъне яҳудиҳо ва насрониҳо мегуфтанд, ки аз Таврот ва Инҷил ошкор мешавад, ки ин ҳар ду шариатҳо ҳеҷ гоҳ мансух нахоҳанд шуд ва баъд аз инҳо ягон пайғамбар нахоҳад омад”.
Уммати ҳазрати Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва саллам низ ҳамин фикр карда истодааст, ки баъд аз ҳазрати Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва саллам ягон намуд набӣ омадан мумкин нест. Албатта баъд аз ҳазрати Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва саллам нубуввати шариатӣ маҳкам шудааст ва сабаби маҳкам шудани ин нубувватро бо далелҳо дар як мақолаи гузашта исбот кардем, аммо дари нубуввати зиллӣ ва дар натиҷаи итоати ҳазрати Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва саллам аз рӯйи ин оятҳои Қуръон боз аст.
ДАЛЕЛИ НУҲУМ
Худои таоло дар Қуръон фамудааст:
وَلَقَدْ ضَلَّ قَبْلَهُمْ أَكْثَرُ الْأَوَّلِينَ۔ وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا فِيهِم مُّنذِرِينَ۔ سورۃ الصافات:71-72
Яъне вақте аксари умматҳои пешина гумроҳ шуд, он гоҳ Мо ба тарафи онҳо набӣ фиристодем. Аз ин маълум мешавад, ки вақте теъдоди зиёди уммате ҳидоятро тарк намояд, Худои таоло ба тарафи онҳо набӣ мефирастад, то онҳоро боз ба сироти мустақим оварда шавад.
Ин суннати Худо гуфта шудааст ва дар бораи суннати Худо ин оятро ҳамаи мо медонем, ки لن تجد لسنۃ اللہ تبدیلا. Яъне ту ҳеҷ гоҳ суннати Худоро иваз шуда намебинед.
Боз Худои таоло мефармояд:
۔۔۔ فَبَعَثَ اللّٰهُ النَّبِيِّينَ مُبَشِّرِينَ وَمُنذِرِينَ وَأَنزَلَ مَعَهُمُ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ لِيَحْكُمَ بَيْنَ النَّاسِ فِيمَا اخْتَلَفُواْ فِيهِ۔۔۔۔ سورۃ البقرۃ:214
Яъне “пас Худо анбиёро ҳамчун муждадиҳандагон ва бимдиҳандагон фиристод ва бо эшон китоб бо ҳақ нозил кард, то ӯ (набӣ) он ихтилофотро қазоват кунад, ки дар онҳо пайдо шуда буданд”.
Дар ин оят низ зикри ихтилофот ва тафриқа шудааст ва дар баробари ин зикри фиристодани набӣ шудааст, яъне вақте ихтилофоти зиёд пайдо мешаванд, он гоҳ Худо набиро мефиристад.
Вақте гумроҳӣ дар аксари мардуми уммат пайдо мешавад, он гоҳ Худо набӣ мефиристад. Худои таоло дар сураи Ҷумъа мефармояд:
هُوَ الَّذِي بَعَثَ فِي الْأُمِّيِّينَ رَسُولًا مِّنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِن كَانُوا مِن قَبْلُ لَفِيْ ضَلَالٍ مُّبِينٍ۔ سورۃ الجمعۃ۔3
Яъне Худо он гоҳ ҳазрати Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва салламро набӣ мабъус кард, ки мардум пеш аз он дар гумороҳӣ буданд. Ин маънои он надорад, ки ҳамаи мардум гумроҳ мешаванд, балки аксари мардум гумроҳ мешаванд. Ҳамин аст, ки вақте нахустин ваҳй бар ҳазрати Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва саллам нозил шуд, ҳазрати Хадиҷа (р) ҳазрати Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва салламро пеши як одами неку муттақӣ бурданд ва он кас ҳазрати Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва салламро шинохту гуфт, ки шуморо қавми шумо мухолиф хоҳад шуд. Хулоса, аз ин оят низ исбот мешавад, ки дар вақти гумроҳиву залолат суннати Худо ҳамин аст, ки пайғамбаре мефиристад.
Боз дар Қуръони маҷид гуфта шудааст:
ظَهَرَ الْفَسَادُ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ۔ سورۃ روم:42
Яъне дар баҳру барр фасод зоҳир шуд. Яъне мардуми омма, олимон, аҳли китоб ва ғайри аҳли китоб вақте ба торикиҳо рафтанд, он гоҳ набӣ фиристода шуд.
Аз ин чор оятҳо исбот мешавад, ки вақте дар дунё гумроҳӣ паҳн мешавад, тафриқа бисёр мешавад. Аксари уммати пайғамбар таълимоти вайро тарк мекунанд, он гоҳ Худои таоло набӣ ва русулро мефиристад.
Акнун савол пайдо мешавад, ки оё баъд аз ҳазрати Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва саллам уммат гумроҳ шудааст ё не? Худи ҳазрати Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва саллам фармуданд:
حَدَّثَنَا مَحْمُودُ بْنُ غَيْلَانَ قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو دَاوُدَ الحَفَرِيُّ، عَنْ سُفْيَانَ الثَّوْرِيِّ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ زِيَادٍ الأَفْرِيقِيِّ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ يَزِيدَ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَمْرٍو، قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «لَيَأْتِيَنَّ عَلَى أُمَّتِي مَا أَتَى عَلَى بني إسرائيل حَذْوَ النَّعْلِ بِالنَّعْلِ (وفی روایۃ شِبْرًا بِشِبْرٍ) حَتَّى إِنْ كَانَ مِنْهُمْ مَنْ أَتَى أُمَّهُ عَلَانِيَةً لَكَانَ فِي أُمَّتِي مَنْ يَصْنَعُ ذَلِكَ، وَإِنَّ بني إسرائيل تَفَرَّقَتْ عَلَى ثِنْتَيْنِ وَسَبْعِينَ مِلَّةً، وَتَفْتَرِقُ أُمَّتِي عَلَى ثَلَاثٍ وَسَبْعِينَ مِلَّةً، كُلُّهُمْ فِي النَّارِ إِلَّا مِلَّةً وَاحِدَةً»، قَالُوا: وَمَنْ هِيَ يَا رَسُولَ اللَّهِ؟ قَالَ: «مَا أَنَا عَلَيْهِ وَأَصْحَابِي»
سنن الترمذی أبواب الایمان باب ما جاء فی افتراق ھذہ الأمۃ
“Ҳазрати Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва саллам фармуданд, ки дар уммати ман ҳатман замоне хоҳад расид, ки ба Бани Исроил расида буд. Инҳо монанди онҳо хоҳанд кард, ҳатто агар ягон яҳудӣ эълон карда, бо модараш феъли бад карда бошад, дар уммати ман низ ягон кас чунин хоҳад кард. Бани Исроил ба 72 фирқаҳо тақсим шуда буд ва уммати ман ба 73 гурӯҳ ҷудо хоҳад шуд. Ғайр аз як ҷамоат ҳама ба дӯзах хоҳанд рафт”.
Боз ҳадиси дигар дар бораи вазъияти ояндаи уммат чунин мебошад:
عن علی، قال: قال رسول اللہ صلی اللہ علیہ وسلم: يُوشِكُ أَنْ يَأْتِيَ عَلَى النَّاسِ زَمَانٌ لا يَبْقَى مِنَ الإِسْلامِ إِلا اسْمُهُ , وَلا يَبْقَى مِنَ الْقُرْآنِ إِلا رَسْمُهُ , مَسَاجِدُهُمْ عَامِرَةٌ وَهِيَ خَرَابٌ مِنَ الْهُدَى , عُلَمَاؤُهُمْ شَرُّ مَنْ تَحْتَ أَدِيمِ السَّمَاءِ , مِنْ عِنْدِهِمْ تَخْرُجُ الْفِتْنَةُ , وَفِيهِمْ تَعُودُ۔ رواہ البیھقی فی شعب الایمان۔
مشکوۃ۔ کتاب العلم، الفصل الثالث، حدیث 286، مطبع بیروت
Яъне ҳазрати Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва саллам фармуданд, ки ба мардум замоне хоҳад расид, ки дар Ислом ғайр аз номаш ҳеҷ чизи дигар боқӣ нахоҳад монд. Ва Қуръон низ бе ғарзи расм боқӣ нахоҳад монд. Масҷидҳо обод хоҳанд буд, аммо аз ҳидоят холӣ хоҳад шуд. Олимони онҳо зери осмон махлуқи бадтарин хоҳанд шуд. Аз онҳо фитнаҳо пайдо хоҳанд шуд ва ба тарафи онҳо боз хоҳанд гашт.
Аз ҳар ду ҳадисҳои зикршуда маълум мешавад, ки дар уммати Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва саллам низ залолат густариш хоҳад ёфт. Дар уммати Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва саллам фирқаҳо пайдо хоҳанд шуд. Танҳо номи Ислом боқӣ хоҳад монд, яъне мардум худро мусалмон мегӯянд, аммо ҳеҷ кори мусалмонӣ нахоҳанд кард. Қуръон байни мардум монанди як китоб хоҳад монд, яъне ба Қуръон амал карда намешавад. Вазъияти олимони динӣ беҳад вайрон хоҳад шуд. Аз ҷиҳати дигар ин ҳадисҳо мазмуни ин оятро шарҳ дода истодаанд, ки
ظَهَرَ الْفَسَادُ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِبما کسبت ایدی الناس۔ سورۃ روم:42
Оятҳои зикршудаи болоро хонда ва вазъияти ҳозираи замонро дида маълум мешавад, ки ҳамаи он аломатҳо мавҷуданд, ки набиро талаб мекунанд.
وما علینا الا البلاغ المبین
Leave A Comment